Povodom izložbe slika i crteža Senke Vlahović u Galeriji S u Kikindi 2009. godine
Senka Vlahović je umetnik na početku stvaralačke avanture. Njen stvaralački rad je započet posle 2000-te, sredinom prve decenije novog veka, u vreme dinamičnih zbivanja u društvu i umetnosti. To što je Senka Vlahović diplomirala primenjenu fotografiju na Visokoj tehničkoj školi u Novom Sadu, ukazuje na evidentno postojanje svesti o karakteru i specifikumu položaja umetničke slike u vremenu tehnoloških slika. U odnosu umetnikove autorske slike i razvijenog globalnog vizuelnog sistema – vidljive su nemerljive dimenzije i posledice odnosa pojedinca i sistema, ličnog i univerzalnog...
Ovakav uvod je potreban da bi se nametnulo specifično posmatranje slika i crteža Senke Vlahović. Ova umetnica slika portrete; kontinuirano je posvećena temi čoveka i njegove sudbine u svetu i vremenu u kome živi i stvara. Njeni portreti nisu mimetički, nisu dotični, nisu posvećeni interpretaciji slikanog lika - Senka Vlahović slika nekakve drugačije portrete. Slobodno vođenom linijom i diskretnim koloritom ona stvara portretske predstave koje ne reprezentuju ni jednu autentičnu ličnost. Ona slika tipske ženske portrete. Umesto pojedinačnim karakteristikama – u ovim slikama umetnica se bavi opštom karakterizacijom; umesto individualnih portretskih predstava ona nam nudi seriju likova kolektivnih karakteristika i značenja. Ona ne slika predstave o pojedincu nego stvara slike o stanju vlastitog socijalnog okruženja. Senka Vlahović tvori melanholične portretske predstave ličnosti prepuštenih sudbinskom toku stvari. Zapravo, mlada umetnica je iznašla formulu za izricanje vlastitog odnosa prema kriznom okružju, prema uslovima življenja u tranziciji. Njeno slikarstvo reprezentuje retoriku portreta: portret je retorički fundament, mimetičko otelotvorenje egzistencijalne opsesivnosti, likovni zapis o ukupnom socijalnom području.
U likovnom smislu Senka Vlahović se potpuno oslanja na ekskluzivno značenje linije i boje – racionalistički deo ovde pripada čistoj liniji a subjektivistički odnos prema stvarnosti se izražava bojom i koloritom. Redukovanim crtežom, skoro shematskom jednostavnošću, precizno, jasno i čitko slikarka formira konturnu konstrukciju nacrtanog lika. Linijom struji nekakva tiha ekspresivnost, ona osećajnost i senzibilitet koji se još uverljivije manifestuju bojom sniženog ili dobro doziranog intenztiteta. Zapravo, intuitivno i svesno, Senka Vlahović «slikajući jedno govori o drugom», uspevajući da na jedan odista senzibilan način iskaže ponešto od vlastite ličnosti ali jo više o okružju i vremenu u kome živi i deluje. Tako njeni portretni radovi, na jedan skroman ali odista autentičan način, potvrđuju mudru konstataciju Josta Smirsa da “umetnost govori o našem svetu zgusnutije, usredsređenije i promišljenije od onoga što smo navikli u svojim svakodnevnim kontaktima”.
